خودکشی نه تنها پایان زندگی یک نفر است، بلکه تأثیر عمیقی بر خانواده، دوستان و جامعه به‌جا می‌گذارد. هر اقدام به خودکشی زنگ خطری است برای سلامت روان جامعه و نشان‌دهنده وجود چرخه ناامیدی و استیصال در میان افراد. هر خودکشی بیش از یک نفر را تحت تأثیر قرار می‌دهد و پیامد‌های آن از دست دادن جان فرد فراتر می‌رود و به کل بدنه اجتماعی سرایت می‌کند. آمار‌ها نشان می‌دهد اقدام به خودکشی در زنان بیشتر از مردان است، اما مرگ ناشی از آن در مردان بالاتر است، زیرا خشونت علیه خود در مردان شدیدتر است. این مسأله نشان می‌دهد پیشگیری از خودکشی نیازمند تحلیل دقیق عوامل روانی، اجتماعی و فرهنگی است؛ از فشار‌های اقتصادی گرفته تا شرایط تحصیلی و شغلی، همه می‌توانند به چرخه درماندگی و ناامیدی دامن بزنند.
در کشور، تمرکز بر پیشگیری از خودکشی مطرح است و با وجود اینکه تلاش‌هایی در این باره صورت می‌گیرد، اما نگرانی در این باره به قوت خود باقی است. تشکیل کارگروه‌های تخصصی، برنامه‌های حمایتی برای اقشار کم‌درآمد و طرح‌های توانمندسازی افراد در معرض خطر نمونه‌هایی از اقدامات عملیاتی هستند. با این حال، خودکشی یک پدیده پیچیده و چندوجهی است؛ نه تنها ریشه صرفاً روانپزشکی دارد، بلکه عوامل اجتماعی و فرهنگی نقش مهمی در بروز آن ایفا می‌کنند. همچنین، نیاز به ایجاد قوانین حمایتی برای افراد با اختلالات روانی و شناسایی افراد در معرض خطر ضروری است. محدود کردن دسترسی به ابزار‌های خودکشی، ارائه خدمات روان‌درمانی و حمایت‌های اجتماعی می‌تواند گام مهمی در کاهش اقدام به خودکشی باشد؛ به‌ویژه در میان جوانان و دانشجویان، فشار‌های اقتصادی، تحصیلی و اجتماعی باعث افزایش خطر خودکشی می‌شود. توجه به سلامت روان در محیط‌های آموزشی، کاهش انگ اجتماعی مرتبط با مراجعه به روانپزشک و تقویت حمایت‌های خانوادگی و اجتماعی از جمله راهکار‌هایی است که می‌تواند چرخه ناامیدی را در این گروه کاهش دهد.
در نهایت، پیشگیری از خودکشی نیازمند رویکردی چندجانبه است؛ از بسته‌های حمایتی معیشتی گرفته تا آموزش و توانمندسازی روانی و اجتماعی، همه باید در کنار یکدیگر قرار گیرند. حتی از دست رفتن جان یک نفر، پیامد‌هایی به اندازه جامعه دارد و هر اقدام پیشگیرانه فرصتی است برای نجات جان‌ها و ارتقای سلامت روان جامعه.
